“DON’T PLAY THE MUSIC! LET THE MUSIC PLAY”
Michał Urbaniak
Michał Urbaniak to jedna z największych gwiazd jazzu. Skrzypek, saksofonista, kompozytor, aranżer, twórca młodych talentów.
Od 1973 mieszka w Nowym Jorku. Michał Urbaniak stał się światowej sławy gwiazdą jazzu po nagraniu płyty „TUTU” z największym – Milesem Davisem.
Wielokrotnie otrzymywał i zapraszał do współpracy z tak znanymi mistrzami jazzu jak: Quincy Jones, Billy Cobham, Stephane Grappelli, Joe Zawinul, Herbie Hancock, Wayne Shorter, Kenny Garrett, George Benson, Marcus Miller, Jaco Pastorius, Toots Thielmans, Kenny Kirkland, Larry Coryell, Lennie White, Alphonze Mouzon.
MICHAL URBANIAK
– Profesor Wroński zapytał mnie kiedyś, czy jestem dżezistą. Ostrzegał, że jazz gra podejrzany element. Alkoholicy i narkomani. Musiałem mu potem przyznać wiele racji – wspomina Urbaniak.
DON’T PLAY THE MUSIC! LET THE MUSIC PLAY
MICHAŁ URBANIAK
Michał Urbaniak to jedna z największych gwiazd jazzu. Skrzypek, saksofonista, kompozytor, aranżer, twórca młodych talentów.
SHOP THE URB!
BIOGRAFIA
Urodził się w Warszawie w Polsce. Edukację muzyczną Urbaniak rozpoczął w liceum w Łodzi, a od 1961 kontynuował w Warszawie w klasie skrzypiec Tadeusza Wrońskiego. Ucząc się samodzielnie gry na saksofonie altowym, grał najpierw w zespole Dixieland, a później ze Zbigniewem Namysłowskim i Jazz Rockers, z którymi wystąpił na festiwalu Jazz Jamboree w 1961 roku. Następnie został zaproszony do gry z Andrzejem Trzaskowskim, aw 1962 koncertował w Stanach Zjednoczonych z zespołem Andrzeja Trzaskowskiego The Wreckers, grając na festiwalach i klubach w Newport, San Francisco, Chicago, Waszyngtonie i Nowym Jorku.
Po powrocie do Polski współpracował z kwintetem Krzysztofa Komedy (1962–1964). Razem wyjechali do Skandynawii, gdzie po wykonaniu kilku kontraktów Urbaniak pozostał do 1969 roku. Tam wraz z Urszulą Dudziak[1] i Wojciechem Karolakiem stworzył zespół, który odniósł niemałe sukcesy i miał później stać się punktem wyjścia do Fuzja Michała Urbaniaka.
Po powrocie Urbaniaka do Polski i grze na skrzypcach (które w Skandynawii porzucił na rzecz saksofonu) stworzył Grupę Michał Urbaniak, do której zaprosił m.in. Urszulę Dudziak (wokal), Adama Makowicza (fortepian), Pawła Jarzebski – bas i Czesław Bartkowski – perkusja Nagrali swoje pierwsze międzynarodowe płyty Parathyphus B, Instinct oraz grali na wielu festiwalach, m.in. Jazz Jamboree w latach 1969-1972. Podczas festiwalu w Montreux w 1971 Urbaniak otrzymał „Grand Prix” dla najlepszego solisty oraz otrzymał stypendium w Berklee College of Music w Bostonie. Po wielu triumfalnych koncertach w Europie i Stanach Zjednoczonych, w maju 1973 roku wystąpił po raz ostatni przed polską publicznością i 11 września 1973 roku wyemigrował wraz z Urszulą Dudziak do Stanów Zjednoczonych, gdzie obecnie mieszka jako obywatel USA.
Mimo otrzymania nagrody z Berklee, nie studiował tam. Rekomendowany przez Johna H. Hammonda Urbaniak podpisał kontrakt z Columbia Records, która wydała zachodnioniemiecki album Super Constellation pod nazwą Fusion. Na trasę koncertową zaprosił polskich muzyków, m.in. Czesława Bartkowskiego, Pawła Jarzębskiego i Wojciecha Karolaka. W 1974 Urbaniak założył zespół Fusion i wprowadził melodyjne i rytmiczne elementy polskiej muzyki ludowej do swojej nowojorskiej funkowej muzyki. Z tym zespołem Urbaniak nagrał kolejny album dla Columbia w Nowym Jorku: Atma.
Urbaniak kontynuował swoją muzyczną podróż z innowacyjnymi projektami, takimi jak Urbanator (pierwszy zespół łączący rap i hip-hop z jazzem), Urbanizer (projekt ze swoim zespołem i czteroosobową grupą wokalną R&B, 1978) i UrbSymphony . 27 stycznia 1995 roku UrbSymphony wystąpiło i nagrało koncert z raperem i 60-osobową orkiestrą symfoniczną.
Od 1970 Urbaniak gra na specjalnie dla niego wykonanych, pięciostrunowych skrzypcach, syntezatorze skrzypcowym nazywanym „mówiącymi” skrzypcami; saksofony sopranowe, altowe i tenorowe; i lyricon, elektryczny róg przypominający saksofon. Jego fuzja z nutą folkloru stawała się popularna wśród amerykańskich muzyków jazzowych. Zaczął grać w znanych klubach, takich jak Village Vanguard i Village Gate, w słynnych salach koncertowych, takich jak Carnegie Hall, Beacon Theatre, czy Avery Fisher Hall.
Urbaniak grał z Billy Cobham, Buster Williams, Chick Corea, Elvin Jones, Freddie Hubbard, George Benson, Herbie Hancock, Joe Henderson, Joe Zawinul, Kenny Barron, Larry Coryell, Lenny White, Marcus Miller, Quincy Jones, Ron Carter, Roy Haynes, Vladyslav Sendecki, Wayne Shorter i Weather Report. W 1985 roku został zaproszony do gry podczas nagrywania Tutu z Milesem Davisem.
Nazwa produktu
TUTU
Michał Urbaniak to jedna z największych gwiazd jazzu. Skrzypek, saksofonista, kompozytor, aranżer, twórca młodych talentów.
Od 1973 mieszka w Nowym Jorku. Michał Urbaniak stał się światowej sławy gwiazdą jazzu po nagraniu płyty „TUTU” z największym – Milesem Davisem. Wielokrotnie otrzymywał i zapraszał do współpracy z tak znanymi mistrzami jazzu jak: Quincy Jones, Billy Cobham, Stephane Grappelli, Joe Zawinul, Herbie Hancock, Wayne Shorter, Kenny Garrett, George Benson, Marcus Miller, Jaco Pastorius, Toots Thielmans, Kenny Kirkland, Larry Coryell, Lennie White, Alphonze Mouzon.
Jest twórcą, liderem, kompozytorem i aranżerem własnych projektów: „Jazz Legends”, „Fusion”, „Urbanator”, „UrbSymphony”. Michał Urbaniak wielokrotnie występował w Carnegie Hall oraz w wielu znanych światowych i nowojorskich klubach jazzowych takich jak Blue Note, Village Vanguard, Sweet Basil. Wielokrotnie nagradzany, był laureatem wielu zagranicznych plebiscytów, aw 1992 roku jego nazwisko zajęło pierwsze miejsce w prestiżowym magazynie jazzowym „Down Beat” w 5 kategoriach wśród największych gwiazd jazzu. Nagrał ponad 60 albumów.
DYSKOGRAFIA
Jako lider:
- Urbaniak's Orchestra (1968)
- Paratyphus B (1970)
- Inactin (1971)
- New Violin Summit with Don Harris, Jean-Luc Ponty (1972)
- Super Constellation (and Constellation in Concert) (1973)
- Polish Jazz (1973)
- Atma (1974)
- Fusion (1974)
- Funk Factory (1975)
- Fusion III (EMI, 1975)
- Body English (1976)
- The Beginning (Catalyst, 1976)
- Tribute to Komeda (BASF, 1976)
- Urbaniak (Inner City, 1977)
- Ecstasy (Marlin, 1978)
- Urban Express (EastWest, 1979)
- Daybreak (Pausa, 1980)
- Music for Violin and Jazz Quartet (1980)
- Serenade for the City (1980)
- Folk Songs: Children's Melodies (Antilles, 1981)
- Jam at Sandy's (Jam, 1981)
- My One and Only Love (SteepleChase, 1982)
- The Larry Coryell and Michael Urbaniak Duo (Keynote, 1982)
- Recital with Władysław Sendecki (1983)
- A Quiet Day in Spring (Steeplechase, 1983)
- Take Good Care of My Heart (Steeplechase, 1984)
- New York Five at the Village Vanguard (1989)
- Songs for Poland (Ubx, 1988)
- Milky Way, Some Other Blues, Mardin (1990)
- Cinemode (Rykodisc, 1990)
- Songbird (SteepleChase, 1990)
- Michal Urbaniak (Headfirst, 1991)
- Manhattan Man (Milan, 1992)
- Milky Way (L & R, 1992)
- Burning Circuits, Urban Express, Manhattan Man (1992)
- Urbanator (1993)
- Friday Night at the Village Vanguard (Storyville, 1994)
- Some Other Blues (Steeplechase, 1994)
- Code Blue (1996)
- Urbanator II (1996)
- Live in Holy City (Ubx, 1997)
- Urbaniax (1998)
- Fusion (1999)
- Ask Me Now (SteepleChase, 2000)
- From Poland with Jazz (2002)
- Urbsymphony (Ubx, 2003)
- Decadence (Ubx, 2004)
- Urbanizer (Ubx, 2004)
- Urbanator III (2005)
- Michal Urbaniak's Group (2005)
- I Jazz Love You (Ubx, 2006)
- Sax Love (Ubx, 2006)
- Polish Wind (Minor Music, 2007)
- Miles of Blue (2009)
Z Urszulą Dudziak
- 1976 Urszula
- 1977 Midnight Rain
- 1979 Future Talk
- 1983 Sorrow Is Not Forever...But Love Is
Z innymi
- 1971 Swiss Suite, Oliver Nelson
- 1974 Journey, Arif Mardin (Atlantic)
- 1977 Tomorrow's Promises, Don Pullen
- 1977 The Lion and the Ram, Larry Coryell
- 1980 Swish, Michael Brecker
- 1981 Stratus, Charly Antolini/Billy Cobham
- 1984 Islands, Scott Cossu
- 1986 Tutu, Miles Davis
- 1987 Music from Siesta, Miles Davis/Marcus Miller
- 1987 The Camera Never Lies, Michael Franks
- 1989 Whispers and Promises, Earl Klugh
- 1994 Rejoicing, Paul Bley
- 1994 Mo' Jamaica Funk, Tom Browne
- 1995 Present Tense, Lenny White
- 2002 Glass Menagerie, Billy Cobham
- 2003 Nevertheless, Bob Malach
- 2004 Music for Planets, People, and Washing Machines, Randy Bernsen